De laatste loodjes

Het is alweer even geleden dat ik een verhaaltje heb geschreven, en aangezien ik over drie dagen alweer in het vliegtuig zit, vond ik het wel nodig om nog een verhaaltje te schrijven. Het is toch wel raar om te beseffen dat ik nog maar twee dagen kan genieten van dit mooie en bijzondere land. Het is zo’n mooi avontuur geweest en ik heb zoveel meegemaakt dat het jammer is dat het al weer bijna voorbij is. Toch heb ik ook weer zin om iedereen te zien en lekker kerst te vieren in Nederland.

Er is ondertussen al weer een hoop gebeurt sinds ik mijn laatste verhaaltje heb geschreven. Ik zal beginnen bij vorig weekend. Nadat we sigirya hadden beklommen waren we wel klaar voor het echte werk, namelijk de Adams Peak. Dit is een berg in het midden van het land, waarbij je 5500 treden moet beklimmen. Dit moet je midden in de nacht doen zodat je op de top de zonsopkomst kunt zien. Wij gingen dus vol goede moed op vrijdagavond om 10 uur met de taxi mee, hij zou er eigenlijk om half 10 zijn, maar zoals altijd in Sri Lanka, kennen ze hier geen tijd. Na een hobbelige weg met veel bochten en gaten in de weg kwamen we in het pikkedonker aan bij de Adams Peak. We hadden zaklampen meegenomen en die had je ook echt wel nodig. Op het begin van onze tocht zat er nog een monnik, bij hem kon je een armbandje kopen dat je geluk zou brengen. Dit geluk konden wij wel gebruiken dus voor een paar roepie hebben we een bandje gekocht. De klim was echt zwaar, het is in het donker en 5500 trappen is toch zwaarder dan gedacht. De christoffelberg in Curacao was er niks bij :P

Na drie uur kwamen we eindelijk boven bij de top aan. We waren net op tijd voor de zonsopkomst. Het uitzicht was echt super mooi, wel was het heel koud. Door de beklimming hadden we behoorlijk gezweet en boven op de berg was het maar 15 graden. Na de zonsopkomst zijn we weer naar beneden gegaan, dit bleek zwaarder dan verwacht. We hadden namelijk al behoorlijke spierpijn. Na ongeveer 1,5 uur waren we beneden en vertrokken we snel met onze taxi richting het zuiden om te ontspannen aan het strand. De taxirit duurde alleen langer dan verwacht, pas na 7 uur rijden kwamen we aan bij het strand, snel onze bikini aangedaan en toch nog een kunnen genieten van het strand.
Afgelopen week was ook al onze laatste week aangebroken op het project. Er waren niet meer veel kinderen omdat het vakantie is en er veel kinderen in deze periode terug gaan naar de familie. Aan de ene kant was dit jammer omdat wij deze kinderen niet meer zouden zien, maar aan de andere kant ben ik toch blij om te zien dat er nog wel contact is met de biologische ouders. We hadden deze week dus nog maar zes kinderen. We hebben de hele week vooral ontspannen dingen gedaan met de kinderen, veel gespeeld, geknutseld en spelletjes gedaan.
Op dinsdag zijn we naar het project gaan kijken van Dirkje en Lynn, zo konden we ook eens zien waar zij werken. Zij werken met hele jonge kinderen, ze hebben een groep met de jongere baby’s en een groep met de oudere baby’s. het was toch wel triest om te zien hoe het er hier aan toe gaat. De kinderen zitten allemaal in een soort box, het enige wat ze doen is de hele dag een beetje spelen, ze worden ook allemaal tegelijk verschoont, dus mocht er ’s morgens al een kind een vieze luier heeft moet hij daar tot de middag mee rondlopen. Ook tijdens het eten worden ze allemaal op een rijtje gezet en krijgen ze te eten, er wordt totaal geen aandacht besteed aan de kinderen. Ik ben dus wel blij met ons project.
Op woensdag was er een kerst viering bij ons op school, we moesten daarom maar van 10 tot 2 naar project in plaats van 8 tot 1. We waren heel benieuwd naar deze viering. Uiteindelijk viel het alleen een beetje tegen, we hebben namelijk tot kwart voor twee moeten wachten tot de viering daadwerkelijk begon. Zoals altijd was er weer sprake van goede communicatie. Uiteindelijk bleek dat er een filmploeg was gekomen en dat er een filmpje werd opgenomen waarbij de kinderen alleen als achtergrond werden gebruikt. De kinderen hadden zelf dus totaal geen lol aan deze ‘viering’.

Vrijdag was dan toch echt onze laatste dag aangebroken op het project. Het was toch gek om dit te beseffen. Je hebt vijf weken heel intensief met de kinderen opgetrokken en het is toch gek dat je ze dan nooit meer ziet. We hadden voor deze laatste dag een feestelijke dag bedacht. De andere vrijwilligers die ook op ons project werkte hadden voor lekker eten en drinken gezorgd en de kinderen konden lekker dansen op de muziek die gedraaid werd. Je merkte echt dat de kinderen helemaal los gingen en er echt van genoten. Na het feest zijn we nog even teruggegaan naar het lokaal van onze kinderen want we hadden nog een paar cadeautjes voor de kinderen. We hadden voor alle kinderen bellenblaas gekocht, alle kinderen gingen hier meteen mee spelen waardoor we niet eens tijd hadden om de andere cadeaus ook nog te geven. Na de lunch hebben we de andere cadeaus nog gegeven, blokken, springtouwen(dit hadden we de kinderen de laatste dagen namelijk aangeleerd) en een setje met kegels en bowlingballen. De kinderen werden er helemaal blij van. Na de cadeaus te hebben gegeven was het dan toch echt tijd om afscheid te nemen. Volgens mij besefte de kinderen niet helemaal dat het onze laatste dag was, want ze namen niet heel uitgebreid de tijd om afscheid te nemen, ze vonden de cadeaus veel interessanter.

Terug thuis aangekomen hebben we nog geluncht en zijn we verder gegaan aan het inpakken van onze koffers. Die middag om half vijf zouden we namelijk vertrekken richting het zuiden en beginnen aan de laatste dagen rondreizen. Het was gek om die middag afscheid te nemen van onze huisgenoten. We hadden er echt een band mee opgebouwd en de kans dat we ze nog terug zien is heel klein. Ook had ik zin om te beginnen aan deze laatste dagen van onze reis. We zouden starten in Galle. We waren al ooit in deze stad geweest maar toen hebben we vooral de omgeving gezien, nu wilde we vooral de binnenstad zien en natuurlijk souvenirs kopen. We hadden eigenlijk gepland om ’s middags aan het strand te gaan liggen maar aangezien het regende zijn we maar wat langer in Galle gebleven en hebben we dit bewaard voor zondagochtend. Zondag hebben we eerst genoten van een ontbijtje op het strand, daarna hebben we nog een paar uur genoten van het strand en zijn we in de taxi gestapt richting het midden van het land. Na een reis van 7 uur( ons was verteld 3,5 tot 4 uur, de slechte communicatie kwam hier weer naar voren) kwamen we eindelijk aan bij ons hotel, daar wachtte een man in winterjas en met muts op ons, ja dit lees je goed. Wij zaten natuurlijk nog in onze jurkjes en stapte uit in 13 graden ( dit is volgens mij nog kouder dan in NL). Je kan je voorstellen dat wij het nogal koud hadden. Het hotel was eigenlijk meer een guesthouse. Het was echt heel huiselijk met een typisch Sri Lankaanse inrichting. Na snel een lange broek, een vest en een sjaal aan te hebben gedaan konden we ’s avonds om half 11 gelukkig nog wat rijst krijgen. Na het eten snel onder een handdoek en een fleecedeken gekropen en proberen wat de slapen want de volgende dag zouden we namelijk een safari gaan doen!

We waren vroeg vertrokken en na een rit van 2,5 uur ( er werd ons verteld dat het ruim 3 uur zou duren) de reden dat het zo snel ging was omdat onze chauffeur besloot om met 80 km per uur door de bergen te rijden, we waren dus allemaal wagen ziek geworden. Gelukkig heeft de safari het allemaal goed gemaakt. We hebben weer onwijs veel olifanten mogen zien, dit keer zo dichtbij dat we er een beetje bang van werden. Naast olifanten te hebben gezien hebben we dit keer ook krokodillen en buffels gezien. Ik had nooit verwacht om echt krokodillen te zien, het was echt zo gaaf en indrukwekkend om deze beesten toch van redelijk dichtbij te zien. Op het einde van de safari vroeg de chauffeur of wij ook even wilde rijden, deze kans liet ik natuurlijk niet voorbij gaan. Het was best gek om aan de rechterkant te zitten en aan de linkerkant te schakelen. Het ging over het algemeen best goed, behalve dat ik hem van zijn een in z’n drie zetten, dus toen sloeg hij wel af.

Na de safari zijn we weer richting het hotel gereden, op het moment dat we bijna bij het hotel waren vroeg onze chauffeur of we al wilde eten, dit wilden we wel, we hadden ondertussen wel honger. We stopten bij een lokaal tentje, dit bleek onderdeel te zijn van ons hotel, de vrouw van het hotel heette ons dan ook welkom. Ze vroeg wat we wilden eten, we zeiden maar rijst met ei, dit leek ons wel een veilige keuze. Ook gaven we aan dat we geen pittig eten wilden. Na een paar minuten al kregen we een grote schaal met gebakken rijst en groenten en kregen we allemaal een egghopper. Dit is een soort deeg waar een gebakken ei in zit, best lekker. We schrokken alleen wel van de grote hoeveelheid rijst, van die schaal zouden wel tien mensen kunnen eten en wij moesten het met z’n vieren opeten, dit was ons dan ook niet gelukt.
Die avond zijn we vroeg gaan slapen, want de volgende dag stond om half 5 de wekker weer. Dit was omdat we die dag naar een natuur park zouden gaan waar we een wandeling gingen maken naar ‘world end’ je moest vroeg beginnen met deze wandeling omdat je anders kans had op mist. De wandeling was heel leuk, allemaal kleine paadjes waar je een klein beetje overheen moest klimmen, maar niet zo vermoeiend als de Adam’s peak gelukkig. Het uitzicht was echt super mooi! Zeker de moeite waard. Nadat we klaar waren heeft de chauffeur van de taxi ons nog naar ella gebracht, hier was nog een hele mooie waterval te zien.

We hebben net ons laatste avondeten gehad met z’n vieren want mogen vertrekken ik en Lynn al richting het zuiden en gaan Dirkje en Margo nog verder reizen richting het oosten. Hopelijk is het morgen lekker weer zodat we nog kunnen genieten van een laatste dagje strand, dan is het donderdag toch echt weer tijd om richting vliegveld te gaan. Het was een super gave ervaring, een die ik zeker niet had willen missen. Ik heb heel veel geleerd, leuke mensen leren kennen en kennis mogen maken met een hele bijzondere cultuur.

Tot snel iedereen en bedankt voor alle leuke reacties die jullie al